W Wielki Piątek nie celebruje się Eucharystii. Wejście kapłanów i asysty następuje w ciszy. Po przyjściu do ołtarza kapłani kładą się krzyżem oddając cześć Jezusowi. Liturgia Męki Pańskiej składa się z czterech zasadniczych części: liturgii słowa, adoracji Krzyża, Komunii św. oraz procesji z Najświętszym Sakramentem do Grobu Pańskiego. Na samym początku kapłan i służba liturgiczna w ciszy wychodzą do ołtarza. Kapłan jest ubrany w szaty mszalne koloru czerwonego. Po dojściu przed ołtarz i oddaniu pokłonu celebrans pada na twarz i przez pewien czas modli się w ciszy. Wszyscy pozostali klękają. Padnięcie celebransa na twarz ma wieloraką symbolikę. Jest to gest adoracji wobec misterium Męki Pańskiej, a ponadto znak upadku człowieka w grzechu, w który to upadek wszedł Jezus Chrystus, aby podźwignąć człowieka. Po chwili ciszy celebrans wstaje i z miejsca przewodniczenia odmawia modlitwę. Rozpoczyna się liturgia słowa.

Głównym czytaniem liturgii Wielkiego Piątku jest Męka Pańska wg św. Jana. Mękę Pańską, tak jak w Niedzielę Palmową, czyta się z podziałem na role.
Po krótkiej homilii następuje ostatni element liturgii słowa – uroczysta modlitwa powszechna. Jest dziesięć intencji: za Kościół, za papieża, za wszystkie stany Kościoła, za katechumenów, o jedność chrześcijan, za Żydów, za niewierzących w Chrystusa, za niewierzących w Boga, za rządzących państwami oraz za strapionych i cierpiących. Kościół trwając przy krzyżu Chrystusa ogarnia całą ludzkość – chrześcijan i niechrześcijan, wypraszając dla wszystkich owoce Ofiary Chrystusa. W ten sposób Kościół wypełnia swoją misję kapłańską, polegającą m.in. na modlitwie wstawienniczej.

Po modlitwie powszechnej rozpoczyna się główna część liturgii – adoracja Krzyża. Najpierw następuje uroczyste odsłonięcie Krzyża. Celebrans odsłaniając Krzyż śpiewa: “Oto drzewo Krzyża, na którym zawisło Zbawienie świata”, na co wszyscy odpowiadają: “Pójdźmy z pokłonem”. Krzyże pozostawały zasłonięte od 5. niedzieli Wielkiego Postu. Zasłanianie krzyży pod koniec Wielkiego Postu jest zwyczajem istniejącym od średniowiecza, gdy na krzyżu przedstawiano Chrystusa jako chwalebnego a nie cierpiącego – zasłonięcie podkreśla uniżenie Chrystusa. Zwyczaj jest kontynuowany, choć od dawna przedstawia się Chrystusa na krzyżu na sposób realistyczny, jako cierpiącego.

Trzecia część liturgii to Komunia święta. Nakrywa się ołtarz obrusem (do tej pory był on całkowicie odkryty) i przynosi się Najświętszy Sakrament z miejsca przechowywania (tabernakulum jest otwarte i puste). Przed udzieleniem Komunii św. odmawia się modlitwę Pańską wraz z embolizmem “Wybaw nas Panie”. Bezpośrednio potem następuje wezwanie do Komunii: “Oto Baranek Boży”. W Komunii świętej przyjmujemy owoce zbawczej męki i śmierci Chrystusa, a jednocześnie dostępujemy udziału w życiu Chrystusa zmartwychwstałego i uwielbionego. Dlatego Modlitwa po Komunii mówi łącznie o śmierci i zmartwychwstaniu: “Wszechmogący, wieczny Boże, Ty nam dałeś nowe życie przez błogosławioną śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, zachowaj w nas dzieło swojego miłosierdzia i spraw, abyśmy przez udział w tym misterium żyli zawsze dla Ciebie”. Celebrujemy mękę i śmierć Chrystusa, ale zawsze w perspektywie zmartwychwstania.

Po obrzędzie Komunii św. następuje ostatnia część liturgii – procesja do Grobu Pańskiego. Tradycja Grobu Pańskiego sięga średniowiecza. Zwyczajowo umieszcza się w nim figurę umarłego Chrystusa, jednak najważniejsze jest miejsce dla Najświętszego Sakramentu. Grób Pański jest miejscem adoracji, jest więc przygotowane miejsce dla monstrancji (zwyczajowo nakrywa się ją tiulem, symbolizującym całun, w który owinięto ciało Jezusa), umieszcza się także tabernakulum dla przechowania puszek z Ciałem Pańskim.

Liturgia Męki Pańskiej zastępuje nieszpory w Wielki Piątek. Po zakończonej liturgii ponownie obnaża się ołtarz. Adoracja Najświętszego Sakramentu w Grobie Pańskim trwa do Wielkiej Soboty, kończy się ją przed rozpoczęciem Wigilii Paschalnej. W Wielki Piątek Komunii św. poza liturgią wolno udzielić tylko chorym w ich domach, zaś w Wielką Sobotę tylko umierającym, na sposób wiatyku.