Wielka Sobota, czyli Wigilia Paschalna to dla wszystkich chrześcijan dzień ciszy i wielkiego oczekiwania. W Wielką Sobotę, podobnie jak w wielki Piątek nie odprawia się mszy św. Jest to trzeci dzień Triduum Paschalnego podczas którego wierni adorują Jezusa złożonego do grobu.

Dzień ten był dla uczniów Chrystusa największą próbą ich wiary. Tradycja mówi, że apostołowie rozpierzchli się po śmierci swojego Mistrza, a jedyną osobą, która wytrwała przy nim do końca była Maryja, dlatego właśnie każda sobota w kościele katolickim jest dniem maryjnym. Według dawnej polskiej tradycji przy Grobie Pańskim czuwa warta, czyli harcerze i ministranci. Tradycją Wielkiej Soboty jest również święcenie pokarmów wielkanocnych, które wierni przynoszą ze sobą do kościoła. Święcenie chleba – jest pamiątką chleba, którym Jezus nakarmił głodny tłum na pustyni, święcenie mięsa – jest pamiątką baranka paschalnego, którego Jezus wraz ze swoimi uczniami spożywał w czasie ostatniej wieczerzy, święcenie jajka – jako symbol nowego życia. Święcone pokarmy głoszą jednocześnie, że Wielki Post dobiegł końca.

Kiedy nastanie późny wieczór wierni zbierają się w świątyniach by móc celebrować obchody Wigilii Paschalnej. Adoracja oraz czuwanie przy grobie Pańskim dobiegają końca, a Najświętszy Sakrament zostaje przeniesiony przez kapłana do tabernakulum. W świątyni pojawia się również figura Chrystusa Zmartwychwstałego, wtedy gasną światła i wierni rozpoczynają czuwanie.

Liturgia odprawiana w Wielką Sobotę jest inna niż tradycyjna Msza święta, gdyż oprócz Liturgii Słowa i Liturgii Eucharystycznej zawiera też Liturgię Światła i Liturgię Chrzcielną. Nabożeństwo rozpoczyna się przed kościołem. Duchowni i reszta służby liturgicznej podchodzą do rozpalonego ogniska, gdzie zostaje poświęcony ogień. Następnie kapłan znaczy na Paschale znak krzyża, symbole: Alfę i Omegę, a pomiędzy ramionami krzyża wpisuje cyfry oznaczające bieżący rok. Kapłan wbija w Paschał pięć gwoździ tak, by utworzyły krzyż, potem zapala go i podnosi zwracając się do wiernych słowami: „Światło Chrystusa”, na co wierni odpowiadają: „Bogu niech będą dzięki”.

Wierni oraz kapłan trzymający Paschał wchodzą do zaciemnionej świątyni. Światło świecy jest tutaj metaforą, gdyż nie tylko oświetla kościół, ale też symbolizuje Chrystusa, który rozprasza ciemność, lęk i niepokój. Gdy światło Chrystusa rozświetla drogę, wierni nie mają się czego bać. Kiedy kapłan drugi raz wyśpiewuje „Światło Chrystusa”, wszyscy wierni zapalają świece przyniesione ze sobą, dzięki czemu jasność ogarnia całą świątynię, jest to symbol, że mrok o strach został pokonany. Gdy kapłan podchodzi do ołtarza i ukazuje płomień Paschału wierni kolejny raz dziękuję za niego Chrystusowi i wtedy w świątyni zapalone zostaje światło.

Wielkosobotnia Liturgia Słowa może składać się z dziewięciu czytań. Wspominają one całą historię Zbawienia począwszy od stworzenia świata, przez wyjście z Egiptu przez Naród Wybrany, aż po narodziny, życie i śmierć Jezusa.

Następna część celebracji to Liturgia Chrzcielna. W liturgii tej wierni okazują wdzięczność Bogu, za wiarę, jaką im dał. Potem odbywa się pobłogosławienie wody chrzcielnej. Zgromadzeni wierni odnawiają przysięgę chrzcielną i ze świecami w rękach wyrzekają się grzechu i szatana.

Ostatnia część Liturgii to Eucharystia. Wyznawcy zbierają się przy ołtarzu by przyjąć Chrystusa, który poświęcił dla nich własne życie.